امام صادق (ع) یک غلامی داشتند ، خب اهل بیت (علیها سلام) غلام می آوردن کنیز می آوردند اینها عبد خدا میشدند مثل کنیز حضرت زهرا (س) فضه ، خب انسان یک مدت کنار خورشید زندگی کنه خورشید میشه نور میگیره به خاطر همنشینی با آنها . مثلا شما چهار روز با آیت الله عظمی بحجت برو مسافرت برو مشهد و بیا ، ناخداگاه اثر میگذارد حالا طرف ۲۰ ساله محضر امام صادق (ع) زندگی کرده شبانه روز خدمت حضرت بوده کنار حضرت بوده ، آقا دیدند این دیگه عالم شده فرمودند تو دیگر آزادی اما قبل از این که بری بگو ۲۰ ساله داری میای خانه ما ۲۰ساله در خدمت ماهستی چه چیزی یاد گرفتی ؟
(شب اول ماه رمضانه فکر کنید شب آخر ماه رمضانه و امام زمان میگویند چه چیزی یاد گرفتی توی ۳۰ شب، پای منبر پای روضه پای مناجات )
۲۰ ساله خدمت ما هستی چه چیزی یاد گرفتی؟ فرمودند آقا یک چیز یاد گرفتم ، آقا فرمودند باریکلا خیلی یاد گرفتی ، حالا چی هست اون یکی ؟ گفت آقا یاد گرفتم به هیچ چیز دنیا شاد نشم و از هیچ چیز دنیا غمگین نشم ، اگر تمام دنیا برای من کف زد در درون من هیچ اتفاقی نیفته .
حضرت امام دارند از پاریس میان ، خبرنگار توی هواپیما سوال میپرسند چه حسی دارید ۷میلیون آدم وایسادن در فرودگاه و اطراف فرودگاه که تو بیای ، شاه رفته و نظام دینی داره میاد ، گفتند هیچ احساسی ندارم و رفتند خوابیدند ، چرا هیچ حسی نداری ؟ چون کار دست خداست ، ما نیروی خداییم ما عبد خداییم هیچ حسی ندارم ، آخه من چیکاره هستم در این ایستگاه ، اوست که مقلب القلوبه اوست که موثر فی الوجوده .
گفت امام صادق اگه تمام عالم برای من کف بزنند خوشحال نمیشم اگه تمام عالم من را نفرین کنند ناراحت نمیشم ، فقط شادی و غم برای سحرای محشره ، اگر در سحرای محشر نامه اعمالم را دست راستم دادند شاد شم اگه دست چپم دادند غمگین و ناراحت شم ، آقا فرمودند تو همه چی یاد گرفتی تو علامه شدی ، تو باسواد شدی ، تو فقیه شدی ، تو دین شناس شدی
