ماها مثلا عزیزی از دست میدیم، عمده آن مسئله بخاطر جدایی و از دست دادن هست که اینها میتونستن در جنبه هایی برای ما تاثیرگذاری داشته باشند. ما به حال خودمان گریه می کنیم. او که دیگر رفت و پرونده اش بسته شد مگر اینکه یک صدقه جاریه از خودش به جا گذاشته باشد یا فرزند صالحی از خودش به جا گذاشته باشد. که الان کمیاب است. در این صورت پرونده او مفتوح می ماند و الا انسان با رفتنش پروندش هم بسته می شود. دیگر بر مبنای سفره عملکرد خودش باید ارتزاق بکند.
خدا رحمت کند مرحوم آقای علامه سید محمدحسین طباطبائی را که می فرمودند: «مردم ابد در پیش داریم.» سفره ای پهن کنید که بتوانید از آن سفره خودتان تناول کنید. هر کس سر سفره اعمال خودش مینشیند. هر کس ببیند چه چیزی برای خودش کاشته و چه چیزی را برداشت می کند.
از مکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو
این را ذیل این داستان معروفی که به جناب لقمان؛ اربابش گفت: شما زمین زراعی را زیر کشت کنجد ببر. لقمان حکیم بود و حکمت را در مراقبه شدید #چشم_پاکی و #زبان_پاکی، خدا به ایشون مرحمت کرده، ایشون رفت و برخلاف دستور مولایش زمین رو زیر کشت ارزن یا جو (چیزی کم ارزش تر از کنجد) برد. بعد از مدتی رفت محصولات را درو کند و تحویل اربابش دهد. اربابش گفت این چیه؟ من به تو گفتم زمین را زیر کشت کنجد ببر شما این کار را کردی؟
گفت تلقی و برداشت من این بود که ای بسا من ارزن و جو بکارم محصول کنجد بدهد. استنباط من این بود. گفت عقلت رو کجا جا گذاشتی؟ لقمان تو که لقمان متفکر و خردمندی. چه کسی تا بحال ارزن کاشت محصول کنجد درو کرد که تو دومی آن باشی؟
لقمان گفت من دیدم شما با اون ظلم و با اون پراکندگی گرفتاری ها و بی ادبی ها؛ و هر گناهی میکنی انتظار محصول بهشت از خدا داری؟ انتظار ثمرات زیبا در این دنیا داری؟ هر ظلمی می کنی هر حق کشی انجام میدهی انتظار داری که پروردگار متعال گل و بلبل و سیب و زیتون به تو بده؟ اگر اون اعمال ناصالح شما نتیجه بهشت داد، خب از این کاشت ارزن من هم جو در میاد. گفت عجب حرف حکیمانه ای زدی.
بله یک خرده به خودش اومد. بله پروردگار متعال ارحم الراحمین هست بر منکرش لعنت، ولی از اون طرف اشد المعاقبین هم هست. کسی جلودار قهر پروردگار متعال نخواهد بود. بالاخره هرکس سر سفره عمل خودش می نشیند. حق این است که انسان مزرعه ای را که در اینجا دارد، از آن سو بنا هست محصول خودش را برداشت کند و سر سفره خودش بنشیند، که هستیم که هستیم که هستیم که ته ندارد. این همان ابد، همان خالدین فیهاست.
